Met Bball in het hart, trek ik door het ganse land.

Hallo & welkom bij ons waarschijnlijk voorlaatste blogberichtje :-)

Ondertussen is de lente gepasseerd en is het hier volop zomer: rond de 30 graden en af en toe goeie zuiderse stormen!

Het plan om op 6 april naar Caffeine & Octane te gaan, is letterlijk in het water gevallen. Ze hadden regen voorspeld. In de plaats daarvan zijn we dan maar op 29 maart naar de Atlanta International Auto Show geweest. Met nieuwe en ook enkele oudere auto’s. Tommy heeft in een Camaro gezeten en ik heb een prachtige paarse Challenger van dichtbij kunnen bewonderen. We hebben ook een testritje met een Jeep gemaakt, over een zwaar hindernisparcours: over boomstammen, berg van 45 graden , … Heel leuk!

Ze nemen die autoshows wel een pak commercieler op dan in Belgie. Maar het vindt dan ook plaats in de grootste consumentenmaatschappij ter wereld – de US.

Het weekend van 5 april zijn we lekker bij Pappadeaux gaan eten. Da’s een keigoed seafood restaurant. Lekkere alligator! Mmmm. Altijd wel lang wachten voor een tafeltje – deze keer een uur.

Zondag hebben we dan de Ronde van Vlaanderen gestreamd. Kwestie van toch “een” te blijven met onze Vlaamse roots J Jammer dat er geen Belg gewonnen heeft.
Ondertussen in het Amerikaanse Sportlandschap: mijn geweldige Pacertjes waren niet zo schitterend bezig. Van bij het begin van het seizoen in November stonden ze op de prachtige 1^e plaats in het Oosten. Ze speelden geweldig. Tot in maart/begin april. Het blijft een mysterie waar het ergens is fout gegaan, maar hun riante voorsprong op de losers van Miami was ferm gekrompen. En dan op 11 april gebeurt het ondenkbare: Miami neemt de eerste plek over. Gelukkig was er de dag nadien een belachelijke nederlaag van Miami in Atlanta (DANKU ATL!!) en klommen de Pacers uit hun dal tegen de potentiele finaletegenstander OKC. Eerste plaats is weer voor ons, zeker nadat Miami op maandag nogmaals verloor van Washington. Hoera Hoera Hoera!

Tommy en ik waren erbij. Bij die overwinning tegen OKC. We waren voor het weekend naar Indianapolis (Nap Town, Indy, … ) gegaan om de stad een beetje te verkennen (hadden we bij ons vorige bezoek geskipped) en dan om zondag naar de laatste thuismatch van de Pacers te gaan kijken.

In tegenstelling tot bij de Atlanta Hawks, stond hier al een rij om binnen te mogen een uur voor de deuren opengingen. Zeer vreemd. Bij de Hawks gebeurt dat dus niet :p Of toch niet zo extreem. Ik was op dat moment nog mijn ogen aan het uitkijken in de Pacers Fan Shop en bij het naar buiten gaan was ik uiteraard lichtelijk teleurgesteld dat er al zo’n grote rijen stonden. Mijn doel om handtekeningen op mijn truitje bij te krijgen werd ineens wel heel moeilijk.

Gelukkig zijn we enkele weken geleden begonnen met meerdere keren per week tijd in de fitnesszaal door te brengen en was het doorkruisen van de hal van Bankers Life Fieldhouse, het in sneltempo afrennen van de trappen, geen moeite. Ik had nog een plekje aan de deur naar de kleedkamers. Jammer genoeg waren de spelers (misschien door hun slechte prestaties?) niet echt geneigd om te komen tekenen. Paul George heb ik niet gezien. David West liep gewoon door (doet ie wel vaker, en ik heb zijn kribbel al, alleen staat die aan de foute kant van het truitje), Roy Hibbert wou ook niet tekenen, CJ Watson liep ook gewoon weg, Luis Scola idem, Lance Stephenson ook. Gelukkig heeft Sara zo haar truukjes om de aandacht te trekken. (Mijn jaren als fan van die Belgische boyband hebben hun vruchten afgeworpen :p) Ian Mahinmi is een Franse bankspeler bij de Pacers. Dus toen die passeerde en ook geen aanstalten maakte om te tekenen, heb ik het mooi in het Frans gevraagd. En dan kreeg ik een lach en een kribbel. YES! Uiteraard moest hij toen de tientallen mensen rond mij ook nog een handtekening geven :p Nummer 2 was Chris Copeland. Heeft nog bij Aalst gespeeld, speelde vorig jaar bij de NY Knicks en sinds dit jaar dus bij de Pacers. Wou ook gewoon weglopen, dus heb ik geroepen dat ik uit Belgie kwam. Meneer Copeland heeft dan braafjes getekend. Joepie! Nu heb ik een truitje met 8 handtekeningen op.

De match zelf was extreem spannend. Bij halftime stonden we 2 puntjes voor, maar uit ervaring weet ik dat de Pacers vaak een extreem zwak 3^e kwart hebben. Gelukkig was dat nu niet het geval. Uiteindelijk flink de match gewonnen! Geweldige sfeer, zeker omdat voor de verandering bijna iedereen voor dezelfde ploeg als ik supporterde :p (met uitzondering van die twee idiootjes voor ons die voor OKC waren)

Bijgevolg hebben we nu ongeveer alle sterrenploegen gezien: Miami Heat, LA Lakers, LA Clippers, San Antonio Spurs, Indiana Pacers, NY Knicks, Oklahoma City Thunder.

Door die geweldige eerste plaats van de Pacers moeten ze in de eerste ronde van de Playoffs ook nog tegen Atlanta, dus ik kan nog es gaan kijken en een poging doen om mijn truitje voller te krijgen J Duim allemaal mee dat Paul George tekent!

Om mijn weekend nog beter te maken, had ik een foto van Chris Copeland z’n handtekening op twitter gezet met een verwijzing naar zijn account. Ennnn hij heeft die toegevoegd tot zijn favorieten. Ik voelde mij efkes heel belangrijk :p

Verder hadden we voor het Paasweekend een tripje New Orleans gepland. We hebben Goede Vrijdag vrij, ipv Paasmaandag. Maar vermits ik altijd vrij ben op maandag, hadden we een extra lang weekend.

We zijn vrijdag in N’awlins aangekomen en na het inchecken zijn we meteen de sfeer gaan opsnuiven in het French Quarter. Ons hotel lag in Midtown, dus we moesten een bus nemen. Op de busrit zagen we al allemaal vreemde mensen. In het French Quarter werd dat eigenlijk vooral bevestigd. Extreem veel zatte mensen, schaars geklede mensen, mensen verkleed als Homer Simpson of Voodoomensen, … Een heeeeel raar boeltje J Maar wel veel sfeer.

We zijn dan gaan eten in het Hard Rock Cafe (zeer on-Cajun, ik weet het) en dan zijn we, na een wandeling door Bourbon Street, terug naar het hotel gegaan om fris te zijn voor zaterdag.

Op zaterdag zijn we dan opnieuw met de bus naar Canal Street gegaan. We hebben het boekje gevolgd met alle bezienswaardigheden: French Market, Ursulines Convent, Jackson Square met St Louis Cathedral, de Natchez stoomboot, de Riverwalk. Dan zijn we terug richting Jackson Square gegaan en daar was een dance crew aan het optreden. Een klein uurtje naar staan kijken, was wel goed! Dan rond 6pm naar een sports bar om Cajun food te eten en naar de eerste wedstrijd van de Pacers te kijken in de Playoffs. De avond viel tegen, want ze verloren van Atlanta. Om het nog erger te maken was ik blijkbaar door overdag rond te lopen extreem hard verbrand. Dus onderweg naar het hotel toch maar After Sun gaan kopen. Het eten was wel lekker: Crawfish Etouffee, Cajun Jambalaya en Chicken & Andouille Gumbo.

Zondag zijn we dan naar City of the Dead #1 geweest. Een van de kerkhoven daar. Heel oud! En Marie Laveau ligt daar zogezegd begraven: dat is een bekende voodoopriesteres in New Orleans. We zijn daarna ook naar de Superdome en het Smoothie King Center geweest. Verder is er niet zoo heel veel te zien, dus zijn we nog maar gaan kuieren in het French Quarter.

Zondagavond had ik blaasjes op mijn verbrande schouders. Maandag zijn we naar het Garden District met de mooie huizen geweest en erna door de Lower 9th Ward, waar Katrina het zwaarst heeft toegeslagen. Dat is redelijk heropgebouwd, alleen aan tankstations zie je het nog echt. En de staat van sommige wegen laat ook wel vermoeden dat er enorm veel water gestaan heeft.

Verder is New Orleans wel een gezellige stad. De marginaliteit na 6pm moet je er maar bij nemen J Heel veel armoede wel. Als iemand naar de US komt voor de eerste keer en alleen New Orleans doet, heb je wel een fout beeld van het land. Maar twas wel de moeite. Kunnen we ook van ons lijstje schrappen J

Zaterdag 26 april zijn we naar de tweede thuismatch van Atlanta tegen de Pacers geweest. Ein-de-lijk een kribbel en foto van CJ Watson gekregen. Paul George voelde zich weer te goed om te tekenen L Tommy staat nu ook op de foto met de ontzettend sympathieke Lance Stephenson (In Belgie misschien bekend door het blaas-in-LeBron-zn-oor-incident). We hadden nog een collega van Tommy mee, die hem komt vervangen als wij weg zijn. En ondanks een bandwagon van collega’s die ineens allemaal fans waren van ATL, was ik er redelijk gerust in dat de Pacers gingen winnen. Elke keer dat ik ga kijken, winnen ze van Atlanta :p

Om die dag nog beter te maken, zaten we 2 rijen voor de legendarische Larry Bird. President of Basketball Operations bij de Pacers maar een Hall of Famer en een van de bekendste spelers. Ik mocht er niet mee op de foto van de security man, maar gelukkig leven we in het tijdperk van de selfies J Na de match nog een babbeltje gedaan met een extreem lange man die ook iets met de Pacers had. Bleek dit Clark Kellogg te zijn. (Geen familie van, maar wel een bekend persoon in basketmilieu). Ook maar een fotootje dan J Ohja, Pacers hebben gewonnen :p

Dan heb ik even zot gedaan en voor mezelf nog een ticketje gekocht voor game 6 in Atlanta. Toen zat ik op de 4^e rij achter de Pacers bank en ik was zichtbaar op TV J Pacers ook gewonnen! En dan game 7 was in Indiana en die wonnen ze ook dus hoera … Pacers door naar de volgende ronde! Tegen Washington.

Tussendoor zijn we ook nog naar een Classic Car Show geweest op de Atlanta Motor Speedway. Mijn armpjes waren nog niet helemaal hersteld van het New Orleans bezoek en de hitte op zo’n racebaan hielp niet echt. Ferme auto’s gezien wel.

Dan op 10 mei vertrokken we voor het Nationale Parken tripje met onze ouders. We vlogen op Las Vegas en gingen van daar een grote tour maken, die van hen nog groter vermits ze een week langer dan wij weg waren.

In Las Vegas eerst even moeten knoeien met de huurauto (Tip: verander nooit aan de balie wat je via internet besteld hebt, het maakt het alleen maar moeilijker!) en dan konden we op weg naar het prachtige Paris hotel in Las Vegas. Ongelofelijk hoe dat daar vanbinnen eruit ziet alsof je gewoon in Parijs aan het wandelen bent. Inclusief blauwe lucht!

Vermits we allemaal relatief moe waren van de reis, zijn we maar snel gaan slapen. Zondag hebben we dan de Strip een beetje verkend en hebben we ontbeten in het Caesar’s Palace. Nog een tip: hou altijd het ticketje bij als je met kredietkaart betaalt! Op de middag was het dan terug naar het hotel waaaaaant… We gingen met een vliegtuigje naar West Grand Canyon, om daar met een helikopter erin te gaan en dan met een bootje op de Colorado rivier te gaan varen. Ik doe het vliegtuigje echt nooit meer. Ben letterlijk nog nooit zo bang geweest. Dat ding hing ineens scheef, zo op 45 graden en nee hij was geen bocht aan het maken. Afschuwelijk. De helikopter viel dan veeeeeeeeeel beter mee! En het bootje was ook gezellig. Twas de moeite om onderaan de Grand Canyon te staan. Van bovenaf lijkt die rivier zo klein en beneden is ze echt breed. Maar persoonlijk vond ik het uitzicht van vanboven veel indrukwekkender.

Die avond zijn we dan gaan eten in een restaurant in een casino op de strip. We zijn nog tot het Venetian geraakt, maar jammer genoeg niet verder. Heel mooi allemaal. Keigoed nagemaakt en de sfeer is echt uniek.

Maandag dan vertrokken naar Grand Canyon, waar het uiteraard weer prachtig was. Lees het blogverslag America the beautiful voor details, ik wil hier niet in herhaling vallen J

Dinsdag zijn we doorgereden naar Antelope Canyon in Page, Arizona. Geen nationaal park, maar beheerd door Navajo indianan. Zonder twijfel een van de mooiste plekken die ik al gezien heb. De lichtinval in die canyons zijn onbeschrijfelijk. Ik zou er zoveel over kunnen zeggen maar ga het houden op: ga er zelf naartoe, het is niet te geloven!

Woensdag gingen we verder over Monument Valley naar Moab, Utah. Daar gingen we de Canyonlands bezoeken en ook nog Arches. Canyonlands zijn heel mooi, we hebben eerst het zuidelijk stukje gedaan: The Needles. Daar nog enkele raven op een Corvette cabrio zien zitten. Grappig J Dan zijn we donderdag eerst naar Arches gegaan. Enkele kleinere arches gezien (north and south window, balanced rock, … ) en dan naar het hoogtepunt van het park: Delicate Arch. De gemakkelijke wandeling vonden we een beetje teleurstellend. Je zag het maar van heel ver en kreeg geen goed beeld van hoe het er eigenlijk uitzag. Daarom hebben Tommy, Hugo en ik ervoor gekozen om de moeilijkste wandeling ook te doen. Die ging recht naar Delicate Arch. Het was 5km heen en terug. Het was middag, dus goed ingesmeerd, enkele flesjes water en we gingen op pad. Het was geen makkelijke wandeling zo helemaal omhoog, maar het zicht dat je boven hebt is fenomenaal. Zonder twijfel de moeite waard. Echt een aanrader! Er heeft nog een chipmunk op mn voet gezeten, we hebben onder de Arch gestaan, … Twas geweldig. Geen wonder dat duizenden mensen dit elk jaar doen J

’s Avonds zijn we dan nog naar Island in the Sky geweest in het noorden van Canyonlands. Das ook wel extreem mooi!

Vrijdag stond er een rit door Capitol Reef en Escalante op het programma, om zo bij Bryce NP aan te komen. In Capitol Reef heb ik nog korting gekregen op souvenirtjes met mijn Pacers Tshirt. De man achter de kassa was ook een fan :p

Dan zaterdag was het tijd voor Bryce. Ik ga toch in herhaling vallen. Ook dit is een prachtig park! Ook al zie je telkens ongeveer hetzelfde, het is toch allemaal enorm speciaal. De natuur werkt echt heel vreemd en het is ontzettend boeiend om te zien wat ze allemaal kan presteren! Hier hebben we ook een wandeling gedaan. We hebben er 2 gecombineerd, omdat eentje niet helemaal rond ging door brokstukken op het pad.

Zondag zijn we dan Zion NP gaan doen. Heel anders J Veel meer groen, maar toch nog de herkenbare rode rotsen van Utah. Ook heel mooi he J

Zondagavond zijn we dan naar Vegas gereden. Daar hebben we iets gegeten en zijn we naar de top van ons hotel, Stratosphere, gegaan voor een uitzicht over de Strip.

Las Vegas is iets wat Tommy en ik in ieder geval opnieuw willen doen. We hebben er veel te weinig van gezien. De helft van de strip, echte gokjes wagen, een show zien, … Allemaal dingen waar we nog es terug voor gaan J Vegas, be prepared!

Maandag reden we door Death Valley richting de oostkant van Yosemite. In Death Valley was het belachelijk warm. Op de middag was het 43 graden. We hebben onder zeeniveau gestaan, hebben de Devil’s golf course bezocht. Zeer speciaal park J

Tot onze grote verbazing was het weer in Mammoth Lakes (Oostkant Yosemite) helemaal anders. Het sneeuwde. Blijkbaar was ook de bergpas die ons in Yosemite moest brengen door de sneeuw dicht en waren we verplicht om dinsdag langs onder naar Yosemite te rijden. Vermits we er dan toch waren zijn we maar eventjes General Sherman gaan bezichtigen in Sequoia. Daarna snel naar ons gehuurd huisje om de dag erna fris te zijn voor Yosemite.

Dus woensdag Yosemite! Ook weer een groen park, maar helemaal anders dan Zion. Waar Zion nog rode stenen had, had Yosemite grijze rotsen. We zijn naar de Bridalvail Falls gaan kijken, naar de Yosemite Falls en hebben het pad naar Mirror Lake (bijgenaamd Horse Poopie Trail, naam spreekt voor zich :p) gedaan. In het naar buiten rijden ook nog gestopt om de bekende Tunnel View te kunnen zien J

Na Yosemite reden we naar Sacramento. De hoofdstad van California. Onderweg zijn we gestopt in Columbia, een oud mijnstandje van tijdens de Gold Rush. Nog redelijk intact en dus heel boeiend om te zien! In Sacramento zelf hebben we het State Capitol bezocht, waar een Californian Bear standbeeld stond, daar geinstalleerd door niemand minder dan The Governator.

Vrijdag zijn we van Sacramento naar San Francisco gereden, langs Napa Valley. In Napa hebben we Castello di Amoroso bezocht waar we ook nog wijn mochten proeven J Je waant je er zo in Zuid Frankrijk.

Bij aankomst in San Francisco hebben we eerst de Golden Gate Bridge gedaan. Daar kwamen we namelijk over om de stad binnen te gaan. Heel veel mist, dus we zagen ze niet goed. Tommy en ik hadden ze al gezien en het blijft uiteraard een extreem fascinerende brug. Dan zijn we ook nog naar de Japanese Tea Garden geweest in het Golden Gate Park. ’s Avonds dan flink gaan eten op Pier 39, bij de zeehondjes.

Zaterdag hebben we Mission Dolores gedaan, Coit Tower, Chinatown, Union Square, Nob Hill eeeeeeen… Eindelijk de kabeltrammetjes J Toen Tommy en ik er 3 jaar geleden waren, werkten  de cable cars niet. Nu wel J Zoooo gezellig!

Zondag was het tijd voor Tommy en mij om de groep te verlaten. We hadden een vlucht terug naar Altanta. ’s Morgens nog ontbeten in IHOP, waar we gratis koffie kregen omdat ik een Pacerfan ben. Al die voordelen door gewoon voor de Pacers te supporteren .. :p

Na het incident met het mini vliegtuig richting Grand Canyon, dacht ik dat het grote vliegtuig naar Atlanta wel zou meevallen. Niet dus J Ook redelijk wat turbulentie. Maar gelukkig veilig geland en onderweg nog 2 oscarwinnende films gezien!

Dan een beetje later was het mijn verjaardag. We zijn gaan eten in een van de beste restaurants van Atlanta. All you can eat Brazilian Steakhouse J Mmmmm. De dag erna was het zaterdag, dus zijn we naar Destin geweest in Florida. Daar lijkt het strand op dat van de Malediven: wit zand en helder water. Was er heel mooi, warm en dus uiteraard verbrand. Deze keer wel niet ik, maar Tommy J Ondanks zijn zonnecrème-obsessie heeft ie nu overal rood/bruine streepjes en vlekjes staan. Best een grappig zicht :p

Voor de mensen die het boeit: De Pacers hebben het niet gehaald van Miami in de Eastern Conference Finals. Maar er is nog altijd volgend jaar! Gelukkig hebben de Spurs brandhout gemaakt van de Heat en kan ik nog met een gerust hart gaan slapen. Het WK wordt hier trouwens ook goed gevolgd!

Vorig weekend hadden we nog een laatste bezoekje, van Peter & Katrien. Een relaxed maar heel gezellig weekendje met hen achter de rug!

Dat betekent dan wel dat het er nu echt bijna opzit voor ons. Toch wel gemengde gevoelens. De tijd gaat veel sneller voorbij dan je verwacht. Nog een halve week werken en dan een weekje Mt Rushmore, Yellowstone en Seattle. Dan nog 1 avondje 4th of July hier vieren en dan zit het er echt op.

Er bestaat geen twijfel over dat we Atlanta en zijn inwoners enorm gaan missen. Hier hebben we mensen ontmoet waar we ongetwijfeld nog veel contact mee zullen onderhouden en die zwaar gemist gaan worden. We hebben hier kansen gekregen op professioneel vlak en op persoonlijk vlak die niet veel mensen misschien krijgen. Wat we op anderhalf jaar gezien hebben, kan niemand ons afnemen. Dit was echt de “reis van ons leven”

Liefs,

Sara

PS: Wegens tijdsgebrek zitten er geen foto's bij deze keer. De meeste foto's staan op facebook, dus kan je daar geen kijken :-) Voor de facebooklozen, of voor mensen die meer verhaal willen bij een beeld, komen we met plezier eens langs met de albums :-)

samenvatting van 3 maanden radiostilte :)

Aiaiai, 3 maanden achterstand! Twas weeral een beetje druk. En nu kan ik een extra lang blogbericht schrijven. Meer leesvoer voor jullie :p

Eerste gebeurtenis: Whirly Ball met OMP! Dat is met botsautootjes rijden, om met een lacrosseracket een balletje te vangen en tegen een soort basketbalring te gooien. De botsautootjes hadden geen stuur, maar een knuppel. Vrouwen zijn duidelijk niet gewoon om met hun benen open te zitten, wat dit als gevolg had:

 

Eind november zijn we nog es op reis geweest. Donderdag 28 november was het Thanksgiving en dan hadden we donderdag, vrijdag en ik nog es maandag 2 december vrij. Extra lang weekend dus daar moest van geprofiteerd worden.

Op woensdag de 27^e november zijn we met het vliegtuig naar Miami vertrokken. Daar begon ons reisje door Zuid Florida. We hadden daar een Ford Mustang gehuurd en bij aankomst mocht ik de kleur kiezen. Uiteraard kiezen we voor iets fleurigs, want zwart is ook maar saai. Deze is het geworden:

We zagen m altijd goed staan J

Donderdag was het dan Thanksgiving en we hadden een boottour gepland langs de huizen van de sterren op Star Island. Deze tour vertrok vanop Bayside Marketplace. Ergens in de buurt onze groene auto geparkeerd en dan richting haven. De tour was wel leuk, alleen zaten we aan de foute kant :p We hebben de huizen gezien van Julio Iglesias, Shaq, de uitvinder van Viagra, The Addams Family, Al Capone, Gloria Estefan, P Diddy en nog enkelen waar ik zo niet meteen kan op komen. Het was heel zonnig en warm in Miami (uiteraard :p)

Na de boottour zijn we Bayside een beetje gaan verkennen. Was nog wel gezellig, alles was open ondanks dat het de grootste feestdag in de US was. We zijn ook naar de American Airlines Arena gewandeld, de thuisbasis van de vervloekte Miami Heat.

In de namiddag hebben we een uitgestippelde wandelroute in Downtown Miami gedaan. Gaf wel een ander beeld van Miami, maar was wel es gezellig J we hebben de weg nog moeten wijzen aan 3 jongens die naar de Dolphin Mall wouden om te gaan Black Friday shoppen. Blijkbaar wisten die niet dat dat toch wel een eindje stappen was. Ongeveer 7u wandelen denk ik dat het was. We hebben ze dan maar aangeraden om een taxi te nemen J

In de avond hebben we in een Italiaans restaurantje in Bayside gegeten, er waren ook veel Nederlanders daar ook aan het eten. We moesten weer effe wennen aan het feit dat ineens iedereen ons weer kon verstaan :p

Daarna zijn we met de auto langs Miami Beach gereden, om de mooie Art Deco hotels te bewonderen en wat sfeer op te snuiven. Na een stop in een louche “nachtwinkel” om wat ontbijtspullen en water te kopen, konden we ons bed in na een vermoeiende eerste dag.

Vrijdag zijn we in de ochtend langs het huis van Dwyane Wade en Chris Bosh gereden. We zijn ook langs Dexter zijn appartement gereden. Dan richting Villa Vizcaya, waar we binnenin geen foto’s mochten trekken. En in tegenstelling tot enkele leden van mijn familie, hou ik mij wel aan die opgelegde regels :p Is wel een impressionant huis. Om het met Tommy zn woorden te zeggen: nogal veel slaapkamers :p Maar wel leuk en mooi om gezien te hebben. Een aanrader!

 

Na Villa Vizcaya ging het richting Coral Gables, maar niet zonder eerst een stopje aan het huist van LeBron James. Inclusief zijn persoonlijke politieagent, aan wie we maar braafjes gevraagd hebben of we een foto mochten nemen.

We zijn dan gewoon Coral Gables doorgereden en hebben eventjes gestopt aan de Venitian Pool, het mooiste publieke zwembad ter wereld. Twas wel net dicht L Pech dus.

 Biltmore Hotel Coral Gables

 

Daarna hadden we nog een zee van tijd om zelf naar de Dolphin Mall te gaan en ook Black Friday shopping te doen. Dat Black Friday shoppen is toch een belevenis. We hadden gelukkig na 20 minuten al een parkeerplek. En we moesten alleen bij Michael Kors aanschuiven om binnen te mogen. In de Tommy Hilfiger hebben we wel een uur gewacht aan de kassa. En alles uiteraard een enorme mesthoop. Vreselijk! Toch propertjes meer uitgespaard dan dat we betaald hebben, dus dat was een goeie winkeldag :p

Zaterdag zijn we dan uit Miami vertrokken en richting Everglades vertrokken. We waren een beetje te vroeg bij onze airboat operator en dus kregen we al een beetje uitleg over de Alligator. Tot mijn grote verbazing (en schrik) kreeg ik dat beestje ineens in mijn handen geduwd. Met de mededeling “niet laten vallen, dan ga je hem pijn doen!” Twas blijkbaar nogal een tamme, maar ik was er toch niet helemaal gerust in J

Dan in de boot zelf: was wel leuk, soms ging het heel snel en we hebben wel mooie dingen gezien. Veel vogels, mangroves en dan Totch Island en wasbeertjes! Zoooo schattig! Uiteraard kon dit niet allemaal gebeuren zonder een typisch blonde uitspraak van mezelf. Hoe moest ik nu weten dat Airboats geen achteruitschakeling hebben? Na de tour hebben we de ganse weg nog terug door de Everglades gereden en af en toe gestopt om de alligators aan de kant van de weg te spotten. Ook een schildpadje gezien J

Dan reden we verder richting de Keys. Onze laatste stop van de trip was Key West, het meest zuidelijke punt van de US en maar op 90 mijl van Cuba. Daar zijn we ongeveer tegelijk met zonsondergang aangekomen, en na mijn tweede blonde uitspraak van deze trip checkten we in in ons hotel. Dan gingen we iets zoeken om te eten en waar anders dan in Duval Street kan je zoiets vinden? Duval Street is het centrum van Key West en is ongelofelijk gezellig! Sfeerlichtjes, gezellige huizen, veel mensen, … Om nog maar te zwijgen van het prachtige weer! We zijn uiteindelijk in het Hard Rock Cafe gaan eten.

Zondag 1 december zijn we dan Key West echt gaan verkennen. We zijn langs het huis van Ernest Hemingway geweest, hebben ontbeten in de 6-toed-cat, hebben de 0 mile point gezien, zijn tot aan de haven geweest met de oude huisjes, hebben heel Duval Street nog es afgewandeld en zijn uiteraard ook langs het Southernmost Point geweest. Onze lunch ging door in Sloppy Joe’s, de bekendste bar van Key West want het was de bar van Ernest Hemingway

 

 

 

Op maandag scheen naar Floridiaanse gewoonte de zon en was het ronde de 25 graden, dus gingen we naar een oud fort dat aan het strand lag. Hier hebben we een snorkelsetje gehuurd om in het helderblauwe Atlantische oceaanwater naar mooie visjes te zoeken. Ik had er heel veel zin in maar was uiteindelijk wel wat bang, toen ik na mijn eerste blik een kwal op ongeveer 10cm van mijn arm zag drijven. Brrr. Uiteraard was ik na een dagje strand liggen verbrand. ’s Avonds met t vliegtuig weer naar Atlanta.

 

Op 4 december was het LA Clippers tijd! Blake Griffin + Chris Paul (CP3) samen is toch een geweldige combo J We waren te laat voor de handtekeningen, maar Blake die het veld opkomt en meteen enkele seconden aan de ring ging hangen, maakte veel goed. En tijdens het opwarmen kwam er nog een idiote dunk bij. Love that guy J

 

Op 15 december is Michiel met een manke poot nog es tot deze kant van de plas gekomen. Meneer moest per se zijn voet omslagen de dag voor hij richting US vertrok. Perfect timing. Reden van het 2^e bezoek? De LA Lakers speelden tegen Atlanta op 16 december. Na mijn geweldig geslaagde strategie om op tijd te vertrekken om handtekeningen en foto’s te verzamelen tegen de Pacers, wou ik dat dus ook voor de Lakers proberen. Michiel had nog geluk. Kobe Bryan had nl eind vorig seizoen een zware blessure opgelopen en speelde pas zijn eerste match een week voor hun bezoek aan ATL. Enkele dagen na de match in ATL liep ie weer een blessure op. Daar wel goeie timing dus :p Anyways, ik sta mooi op de foto met een lachende Xavier Henry (ondertussen naar de D league gestuurd denk ik), en Tommy heeft ongeveer 8 handtekeningen op zijn Lakers jersey.

 Xavier Henry

 Jordan Farmar

 Jodie Meeks

 Mr. Kobe Bryant

 Mr. Kobe Bryant

 

 

Enkele dagen voor Kerst ging Michiel weer naar huis. Kerstavond hebben we gevierd in Atlantic Station, op de openluchtschaatsbaan. Enkele keren gevallen, kwaliteit van het ijs was hier niet zo goed, maar twas wel leuk J

Op 27 december zijn we dan naar Belgie vertrokken. Naar goeie gewoonte frietjes gegeten, veel mensen gezien, gezellig oudjaar gevierd met 5 seconden paniek toen een vuurwerkje verloren vloog, afscheid genomen van de Kangoo en de eerste verjaardag van het kleinste neefje/petekindje gevierd.

Op 13 januari dan weer het vliegtuig op voor het laatste stukje van ons Amerikaans avontuur. Januari was redelijk rustig. In februari zijn we nog es naar de Pacertes gaan kijken. Sooo love that team! Roy Hibbert was heel vriendelijk, Lance Stephenson was verrassend genoeg enorm sympathiek, Paul George heeft gigantische handen, en George Hill is gewoon geweldig. *zucht* Ze hebben niptjes gewonnen :p

 Roy Hibbert

 Sir Lance-A-Lot Stephenson

 Luis Scola

 Paul "MVP" George

 George Hill <3

 Danny Granger (wel weg nu)

 Mijn truitje :)

 

 

Een beetje later was het All Star game in New Orleans. Wou er wel graag naartoe maar de tickets waren een beetje heel erg duur. Dus maar gewoon op TV gekeken. GO EAST!

 

 

Dat was de eerste keer dat Tommy nog es weg moest. Terwijl hij weg was had ik een verrassing geboekt in de vorm van hockey ticketjes. Atlanta had de Thrashers, maar die zijn enkele jaren geleden verhuisd. Next option: Gwinnett Gladiators (Gwinnett is een “county” in Atlanta) op 28 februari. Dat was extreem boeiend om te zien. Fans zijn wel redelijk marginaal :p We hadden plaatsen op de 2^e rij achter het glas en vlak naast het strafhokje van de tegenstander. Er zijn blijkbaar 3 periodes en na de eerste 2 stond Gwinnett al 0-2 achter. De derde periode beloofde spannend te worden, en dat was te zien. Meer gezichten tegen de ramen geplakt, geduw en getrek en een echt hockey gevecht! Met blote vuisten en zonder helm, toch is de Florida Everblades-speler het strafhokje in gevlogen. Gwinnett heeft uiteindelijk nog gewonnen met 4-2. Hoera!

 

 

We hebben ook nog een bezoekje gebracht aan Peter, Katrien en Niels in Charlotte! Lekker bij een Italiaan met live muziek gaan eten en een geweldige gastvrije ontvangst bij Peter en Katrien thuis.

Zo, dat was ongeveer een samenvatting van wat we nog gedaan hebben de voorbije 3 maanden.

We zijn hier nog 4 maanden, tijd begint te korten en we hebben nog vanalles te doen:

Cafeine and Octane op 6 april, Pacers vs OKC Thunder op 13 april, met de ouders naar de nationale parken van 10 tot 26 mei, Mall of Georgia, The Vortex Bar, het beste restaurant van Atlanta zoeken, een match van de Atlanta Braves meepikken, Destin FL bezoeken, naar New Orleans gaan, Mt Rushmore, Yellowstone en Prachi in Seattle gaan bezoeken. Laatste geplande event: 4th of July hier vieren.

ETA in Belgium: July 6th.

See you soon!

Sara

 

 

America - The Beautiful

Niet veel mensen beseffen hoe mooi Amerika wel is, hoe veelzijdig en hoe uniek.

Ik probeer hier regelmatig berichtjes te posten met de veelzijdige kanten van het land en hoe wij dat beleven. En die ganse belevenis kreeg weer een hoogtepuntje vorige week.

Op vrijdag 8 november kwamen mijn liefste pappie en Daniella naar de US om met ons een rondrit New Mexico - Colorado - Utah - Arizona te maken. Zij vlogen 's ochtends naar Atlanta, waar wij rond 6pm aansloten om verder te gaan naar Albuquerque, New Mexico.

De paps had zich goed beziggehouden met het uitdokteren van wat we wanneer en hoe moesten gaan doen, de hotels zijn in overleg geboekt. Lang leve Skype!

Onze eerste nacht spendeerden we in Albuquerque, een stadje dus in New Mexico. Vanaf de landing konden we eigenlijk zien dat we niet meer in de echte "steden" waren zoals we die kennen van de oost of westkust. Er was een cowboy, compleet met hoed, jeans, geruit hemd en boots. De architectuur van de luchthaven was ook helemaal anders, veel meer hout, met hier en daar Indiaanse schilderingen op plafond of muur. Het voordeel aan een kleiner stadje is dat de luchthaven ook kleiner is. Bijgevolg waren we nog redelijk snel door de baggage claim en met de auto op weg naar ons hotel.
 

Zaterdagochtend begon onze tocht. Eerste stop: Santa Fe, langs Jemez Mountains en Los Alamos. Beiden waren voor mij (en voor Tommy wss ook) een volledige onbekende, maar daarom niet minder boeiend. Jemez Mountains boden prachtige uitzichten en de typische rood-bruin kleurige bergen die je in die regio vindt. Los Alamos is de plaats waar de (ja DE) atoombom ontwikkeld geweest is. Verder is er niks te zien, maar we zijn dus wel geweest waar ze DE atoombom gemaakt hebben :p
 

 

 

Onderweg kwamen we langs Battleship Rock, die zoals de naam doet vermoeden op een slagschip lijkt. We kwamen ook toevallig langs een warmwaterbron met waterval. Papa en ik zijn er effe ingeklommen. Wat vreemd was: de grootste bron was inderdaad warm, maar erachter was er nog eentje en daar was het water koud. De muren van de grot waren groen en het rook er een beetje vies. Ook niet simpel om er weer uit te klimmen, maar tis allemaal wel gelukt met enkele plekjes op de broek :)
 

 

 

 

Nog een belangrijke stop vermelden: Bandelier National Monument. Dit is een "mini" versie van Mesa Verde. Maw: hier woonden Indiaanse stammen honderden jaren geleden in de rotsen. Dus je ziet een gigantische rots, met gaatjes en laddertjes. Ernaast was een bos, waar tot onze verbazing alle bomen van dezelfde strook in dezelfde richting op de grond lagen. Wat bleek: 2 maand geleden was er een zware overstroming geweest en dat bospad dat wij aan het bewandelen waren was nog maar 2 weken opnieuw open. Zag er wel erg uit... Bandelier zelf was heel mooi en tof :)
 

Zaterdag rond 16u kwamen we dan aan in Santa Fe. Wat meteen opviel was de laagbouw. In Atlanta, NY, Miami, LA of noem maar op, heb je de ene wolkenkrabber naast de andere. Santa Fe is dan wel de hoofdstad van New Mexico, van wolkenkrabbers hebben ze daar nog niet gehoord. Van wolken zelf ook niet, denk ik :) Mooi weer!

New Mexico is bekend om zijn adobe-bouwstijl, lage roodkleurige huisjes alsof ze net zijn weggelopen uit westerns. Zelfs de lokale Walmart en CVS waren gelokaliseerd in adobe huisjes. Heel schattig :) 's Avonds zijn we dan Santa Fe gaan verkennen. En hebben we de ouders laten kennismaken met de Haagen Dazs Milkshakes. Mmmmm.

 

 

 

 

Zondagochtend zijn we in daglicht nog es door Santa Fe gereden en dan ging het verder richting Taos Pueblo. Dat is een Indiaans dorpje, waar nog Indianen verblijven en hun zelfgemaakte voorwerpen verkopen. Je mag foto's maken, maar niet van de inwoners. Hoe die huizen zijn opgebouwd is eigenlijk heel raar. Het is precies een soort appartementsgebouw, met verschillende woningen bovenop elkaar, maar toch is het helemaal anders. Vriendelijke mensen ook. En leuke hondjes :)
 

 

 

Onderweg naar Pagosa Springs, waar ons hotel was, kwamen we het ene koe+ufo bord na het andere tegen. In New Mexico moet je altijd oppassen voor UFOs (cfr Roswell)

En dan hebben we ook onze eerste canyon gezien: Rio Grande Gorge.
 

Dan Pagosa Springs. Min of meer een "boerengat" waar niks te zien ging zijn. Dachten we. Bleek dat daar eigenlijk een ski-oord vlakbij lag, en dat er warmwaterbronnen aanwezig waren. We zijn daar 's avonds bij een Italiaan gaan eten en we hebben daar de lokale dienster op de hoogte gebracht van Belgische humor. Twas gezellig dus :)
 

Maandag was het dan even langs de warmwaterbronnen passeren om dan verder te gaan naar Cortez, met als tussenstop: Mesa Verde National Park. Mesa Verde is Spaans voor Groene Tafel. Het tafelstukje kan ik snappen (top van de berg), maar groen? Veel groen stond er niet echt zo op het eerste zicht... Daar hebben we onze jaarpas voor de NPs gekocht - die de toepasselijke naam America, The Beautiful heeft. We waren nipt op tijd voor de enige tour richting een hoogtepunt in Mesa Verde: Spruce Tree House. Laagseizoen heeft zn voor en zn na - bijna alle andere plekjes op Mesa Verde waren dicht en naar Spruce mocht je alleen met de gids... Even de snelheidsregels aan de laars gelapt en wij naar boven in onze niet-geweldig-goed-optrekkende Kia Sorrento.

Daar was net genoeg tijd om ons broodje op te eten en een bezoek aan het kleinste kamertje te brengen. Dan werden we met ongeveer 30 andere mensen begroet door een typische berg-gids. Zij ging met ons de steile wandeling naar omlaag maken om bij Spruce Tree House zelf een beetje uitleg te geven over waarom, wanneer en hoe die mensen daar toen leefden. Voor de mensen die niet mee zijn: Mesa Verde is ook zo'n rots waar Indianenstammen ongeveer 700 jaar geleden in woonden. Die gids was extreem boeiend. En dat zeg ik niet snel over een gids (ik vind altijd dat ik zelf beter kan gidsen :p) Maar ze gaf genoeg uitleg zonder saai te zijn, ze was relevant en het ging vooruit. Een mens naar mijn hart :) We kregen een beetje tijd daar aan Spruce Tree House en dan gingen we weer omhoog de steile berg op om onze trip verder zetten naar Cortez. Hier zaten we trouwens ineens al in Colorado :)
 

Rond Cortez waren ook nog enkele bezienswaardigheden waar we gezellig naar op weg waren. Halverwege veld en nog meer veld en een extreem klein wegje met absoluut geen mensen of huizen in de nabijheid, bleek dat we waarschijnlijk niet genoeg benzine meer gingen hebben om de ganse toer te kunnen doen. Dilemma: terugdraaien en een uur richting stad rijden om te tanken of doorrijden en hopen dat we ergens een tankstation vonden zodat we toch nog vanalles konden zien? De rationele passagiers van de auto beslisten om terug te draaien en te tanken :p en we hebben niet moeten duwen. OEF!

In Cortez was het dinsdag vroooeeeg opstaan! We moesten op tijd bij Four Corners zijn, om dan op tijd naar Monument Valley te rijden, om daar op tijd te vertrekken om voor 4u bij de Grand Canyon te zijn. 

Om 8am stonden we al bij Four Corners, het was zelfs nog niet open! Four Corners is de enige plaats in de ganse US waar 4 staten aan elkaar grenzen. (Philip, mijn baas, dacht slim te zijn door te stellen dat je vanop de Chattanooga 5 of 6 staten kan zien, maar toen i khem erop wees dat je ze ziet, maar dat ze niet aan elkaar grenzen, moest ie mij gelijk geven :p)

Er staat in Four Corners een plakkaatje in de grond, met dus Utah, Colorado, Arizona en New Mexico. We hebben die allemaal flink met elkaar verbonden en we zijn allemaal in 4 staten tegelijk geweest. Cool he :)

 

 

 

Dan snel snel naar Monument Valley. De weg van waar wij kwamen was wel heel impressionant. Vanaf een bepaald punt zie je in de verte dus Monument Valley. Bij elke heuvel die je overgaat, zie je het beter en beter. Prachtig zicht was dat. Toen ook ontdekt (Danku Tommy) dat vanop die weg de coverfoto van de USA Capitool Reisgids gemaakt is. Dus hebben we maar dezelfde foto getrokken :p

Monument Valley zit niet in de parkenpas, want dat is Navajo Tribal Parks ipv National. Maakte niet uit, we wouden erin. Zo ongelofelijk mooi. In het park zelf neem je een onverharde weg langs de monumenten. Again, met onze Kia Sorrento (die wel 4x4 moest zijn) was dat precies niet altijd even simpel :p Het hobbelde nogal. Maar een prachtig prachtig park. Een aanrader, staat op mijn lijstje van mooiste plaatsen :-)

 

 

We konden daar jammer genoeg niet heel lang blijven want we hadden nog de rit naar Grand Canyon voor de boeg. Onderweg zowel een bordje Colorado als Utah gepasseerd.

Toen we de afslag naar Grand Canyon namen, kwamen we eerst langs de Little Colorado River. Die is ook wel al heel mooi, en als je inderdaad op dat punt begint heb je een mooie stijging in verwachtingen wat betreft de Grand Canyon.

Ik had eerlijk gezegd niet zo'n geweldige verwachtingen van die Grand Canyon. Ok, grootste Canyon, meest bekende Canyon en DE plek waar iedere toerist in Amerika moest geweest zijn. Maar het zei me niet zoveel. Tot we daar waren.

Er zijn echt geen woorden om te beschrijven wat dat is. De Canyon is enorm, als je er bent met het vallen van de avond en dan overdag zijn de kleuren zo speciaal, zo mooi. Je kan enorm ver kijken. Er zit een gigantisch gat tussen waar jij staat en overkant van de Canyon, met daartussen de Colorado River, kleinere rotsen, lagen oude steen, ... Prachtig. Echt een prachtig stuk natuur. Hoewel er op zich naast de rotsen niet veel te zien is, kan je toch uuuuuuren doorbrengen met gewoon kijken naar hoe mooi dit is. Ik verplicht elke lezer van mijn blog tot een bezoek aan de Grand Canyon! You will not regret it!

 

Ons hotel lag in Tusayan, een dorpje ten zuiden van de Grand Canyon, in Arizona. Woensdag gingen we nog terug naar de Grand Canyon en we waren niet van plan daar heel lang te blijven, maar zijn er uiteindelijk toch ook weer 4-5u geweest. En papa had een punt: hoe luid Amerikanen of toeristen ook zijn, in de Grand Canyon sprak iedereen zachtjes. Er was een enorm respect voor dat Natuurlijke Wereldwonder. (Behalve die kerel die letterlijk zei: I don't understand why they call it the Grand Canyon. It's not that grand. - Waarbij gezegd moet worden dat hij toen onderweg was naar het centrale uitkijkpunt en waarschijnlijk nog niet veel gezien had :p) Ik heb daar nog het boek "Death in the Grand Canyon" gekocht, tot schande van mijn pappie (letterlijke woorden: Ik weet niet waar het is misgelopen dat mijn dochter zo'n lugubere boeken is beginnen kopen) Maar tis wel n boeiend boek! Mooi onderverdeeld in logische hoofdstukjes: Dood door n ongeval (van de rand vallen enzo), helikoptercrashes, bootongelukken in de Colorado River, moord in de Grand Canyon, ... Boeiend boeiend :)

Daarna gingen we verder naar Sedona, Arizona. Een plekje bekend als wegvluchtoord voor de hitte van Phoenix in de zomer, dit was een typisch Amerikaans vakantieplekje. Eentje waarop de oudertjes verlief geworden zijn. Centraal staan enkele grote roodbruine rotsen: Red Rock, Bell Rock en nog Rocks waarvan ik de naam niet weet. Daarrond ligt dan Sedona en Oak Creek. Oak Creek heeft ook een Canyon: Oak Creek Canyon (origineel he :p) en die is wel leuk om door te rijden. Naar het schijnt zijn daar in de zomer schattige kreekjes, waar de rode rotsen dan in weerkaatsen en dat moet een prachtig zicht zijn. In Sedona hadden we een beetje een fancy hotel. Inclusief uitzicht op Bell Rock. Donderdag zijn we gaan rijden rond Sedona. We hebben een oude mijn gezien, mooie huisjes en coole cactussen (Arizona = the place to be voor cactussen), we zijn ook gestopt bij Montezuma Castle. Dat is ook een "Cliff Dwelling" zoals Bandelier NM en Mesa Verde NP. Daar heb ik nog een hondje gered van een takje dat aan zijn pootje bleef hangen.
 

Daarna was er nog tijd om even aan het zwembad in het hotel te liggen. Ja, het was zoooo'n mooi weer :) En dan zijn we richting centrum gegaan om de schattige winkeltjes eens te bekijken. Na het souvenirshoppen zijn we dan gaan eten in een Steakhouse, waar we bediend werden door Ben, een echte cowboy: hoed, jeans, hemd, boots EN de revolver. Ik vermoed nu wel dat die vals was, maar toch :p We hebben daar ratelslang en das-cactus (badger cactus = een soort cactus) gegeten als voorgerecht en dan bizon als hoofdgerecht. Njammie!

Vrijdag verlieten we Sedona om langs de Route 66 naar Petrified Forest NP en Painted Desert NP te rijden. Die Route 66 is niet op alle plaatsen meer te volgen, dus moesten we op en af de autostrade. Maar wel heel leuk, zo die typische tankstationnetjes, hotels, garages, ... te zien.
 

We zijn ook langs Meteor Crater gepasseerd. Daar is 50 000 jaar geleden een meteoriet neergestort van ongeveer 30-40m diameter. Twas eentje met nikkel en ijzer in. In de krater zelf zou je de ganse Downtown regio van San Francisco kunnen stoppen. Twas enorm groot. En twas er enorm winderig :p Er lag ook een stukje van de meteoriet. Wel heel boeiend. De mens die er werkte en die een beetje uitleg gaf, was ook heel interessant. En flinke Tommy wist ook het verschil tussen meteoor, meteoriet en meteoroide. De astronauten hebben hier hun Apollo missies ook geoefend, omdat door de impact van de meteoriet het materiaal in de grond eigenlijk omdraait. De onderste lagen worden de bovenste lagen. En dat is op de maan blijkbaar ook zo. (Als mijn uitleg niet volledig wetenschappelijk correct is, vergeef mij :p)
 

Na de middag kwamen we dan aan in Petrified Forest en Painted Desert. Dat is blijkbaar hetzelfde park. Petrified Forest zijn versteende boomstronken en Painted Desert zijn precies gekleurde rotsformaties.

We reden eerst naar Painted Desert, omdat we precies de boomstronkjes niet vonden. Painted Desert is heel mooi. We waren daar ook rond 4pm, en dan kregen de rotsen een paarsige kleur. En ze waren ook roos, beige, bruin, ... Mooi!

Dan snel snel naar de boomstronkjes en dat was ook wel cool. Ongelofelijk hoe een boomstronk in een steen kan veranderen. In de boomstronken zaten vroeger quarts kristalletjes, maar die hebben de geldwolfjes er al uitgehaald. Toch zie je op de boomstronken nog prachtige kleuren: gele, bruine, paarse, blauwe, groene lijnen. Heel uniek.
 

Zaterdag ging het dan terug naar Albuquerque :(de vakantie ging veel te snel voorbij. We zijn onderweg nog langs Petroglyph National Monument gestopt, maar dat vond ik eerlijk gezegd nogal teleurstellend. Een hoop zwarte rotsjes waar mensen jaaaaaaaren geleden tekeningetjes in gemaakt hebben. Er stond ook veel wind en er was geen echt wandelpad op de rotsen, dus dat was nog wel een beetje avontuurlijk.

We zijn ook langs "lava beds" gereden, wat ik niet anders kan vertalen als lavabedden. Lavagesteenten? Hoopjes zwarte rots dat dus vroeger lava was :p Onze weg ging ook verder langs de legendarische Route 66.

 

 

's Avonds zijn we nog gaan winkelen in de Mall en hebben we een gezellig Chinees avondmaal als afsluiter gedaan.

Zondag moesten we er vroeg uit om de vlucht te halen. Papa & Daniella gingen inchecken, daarna Tommy onze valies. Daarna nam papa zijn handbagage terug in de auto en hij en Tommy gingen de auto terugbrengen, terwijl Daniella en ik op de luchthaven al gingen wachten. Je ziet het al komen? Na een kwartier komen onze mannen terug. Evenwel zonder papa's rugzak. Dus wij: Waar is de rugzak? En papa: die hebben jullie? Niet dus. Zij terug naar het autoverhuurbedrijf. Daar hadden ze de auto al verplaatst en toen ze hem vonden bleek het de verkeerde te zijn ... Enfin uiteindelijk toch met rugzak op de luchthaven aangekomen en we waren klaar voor de trip naar ATL :)

In Atlanta zijn we dan nog gezellig iets gaan eten met ons viertjes: Maggiano's. Daar namen we per koppel de Meal For Two. De mensen die al geweest zijn zullen dit wel kennen, voor de anderen is dit heel simpel: je neemt per koppel 1 voorgerecht, elk een hoofdgerecht en 1 dessert voor een idioot lage prijs van 40 dollar. En dan mag je ook een hoofdgerecht per persoon mee naar huis nemen. Bij ons was er iets misgelopen, want ze waren vergeten ons voorgerecht te brengen. De manager is zich 2x komen verontschuldigen, de dienster ook en ook de meneer die het eten bracht. Dan kregen we nog een uitleg over waar het was misgelopen. In Belgie zou er nooit zoveel moeite aan gespendeerd zijn, maar goed :p En toen kwam de rekening. Door hun foutje kregen we nog es 50% korting. You gotta love America!

Dan hebben we met pijn in het hart mn lieve ouders weer afgezet op de luchthaven en na de gewoonlijke huilbui waren we weer klaar om ons gewone leventje op te pikken.

Het gewone leventje, dat is jammer genoeg met een Tommy die veel weg is. Maandag was het al van dat: Mexico tot zaterdag :( Boe hoe hoe.

Gelukkig zijn er nog fijne dingen om naar uit te kijken: volgende week Thanksgiving dat we in Miami en de Keys gaan vieren, we plannen een LA Clippers match op 4 december,  Michiel komt vanaf 15 december en dan is het tijd om EVENTJES TERUG NAAR HUIS TE KOMEN !!!!!!

Liefs,

Sara