America - The Beautiful

Niet veel mensen beseffen hoe mooi Amerika wel is, hoe veelzijdig en hoe uniek.

Ik probeer hier regelmatig berichtjes te posten met de veelzijdige kanten van het land en hoe wij dat beleven. En die ganse belevenis kreeg weer een hoogtepuntje vorige week.

Op vrijdag 8 november kwamen mijn liefste pappie en Daniella naar de US om met ons een rondrit New Mexico - Colorado - Utah - Arizona te maken. Zij vlogen 's ochtends naar Atlanta, waar wij rond 6pm aansloten om verder te gaan naar Albuquerque, New Mexico.

De paps had zich goed beziggehouden met het uitdokteren van wat we wanneer en hoe moesten gaan doen, de hotels zijn in overleg geboekt. Lang leve Skype!

Onze eerste nacht spendeerden we in Albuquerque, een stadje dus in New Mexico. Vanaf de landing konden we eigenlijk zien dat we niet meer in de echte "steden" waren zoals we die kennen van de oost of westkust. Er was een cowboy, compleet met hoed, jeans, geruit hemd en boots. De architectuur van de luchthaven was ook helemaal anders, veel meer hout, met hier en daar Indiaanse schilderingen op plafond of muur. Het voordeel aan een kleiner stadje is dat de luchthaven ook kleiner is. Bijgevolg waren we nog redelijk snel door de baggage claim en met de auto op weg naar ons hotel.
 

Zaterdagochtend begon onze tocht. Eerste stop: Santa Fe, langs Jemez Mountains en Los Alamos. Beiden waren voor mij (en voor Tommy wss ook) een volledige onbekende, maar daarom niet minder boeiend. Jemez Mountains boden prachtige uitzichten en de typische rood-bruin kleurige bergen die je in die regio vindt. Los Alamos is de plaats waar de (ja DE) atoombom ontwikkeld geweest is. Verder is er niks te zien, maar we zijn dus wel geweest waar ze DE atoombom gemaakt hebben :p
 

 

 

Onderweg kwamen we langs Battleship Rock, die zoals de naam doet vermoeden op een slagschip lijkt. We kwamen ook toevallig langs een warmwaterbron met waterval. Papa en ik zijn er effe ingeklommen. Wat vreemd was: de grootste bron was inderdaad warm, maar erachter was er nog eentje en daar was het water koud. De muren van de grot waren groen en het rook er een beetje vies. Ook niet simpel om er weer uit te klimmen, maar tis allemaal wel gelukt met enkele plekjes op de broek :)
 

 

 

 

Nog een belangrijke stop vermelden: Bandelier National Monument. Dit is een "mini" versie van Mesa Verde. Maw: hier woonden Indiaanse stammen honderden jaren geleden in de rotsen. Dus je ziet een gigantische rots, met gaatjes en laddertjes. Ernaast was een bos, waar tot onze verbazing alle bomen van dezelfde strook in dezelfde richting op de grond lagen. Wat bleek: 2 maand geleden was er een zware overstroming geweest en dat bospad dat wij aan het bewandelen waren was nog maar 2 weken opnieuw open. Zag er wel erg uit... Bandelier zelf was heel mooi en tof :)
 

Zaterdag rond 16u kwamen we dan aan in Santa Fe. Wat meteen opviel was de laagbouw. In Atlanta, NY, Miami, LA of noem maar op, heb je de ene wolkenkrabber naast de andere. Santa Fe is dan wel de hoofdstad van New Mexico, van wolkenkrabbers hebben ze daar nog niet gehoord. Van wolken zelf ook niet, denk ik :) Mooi weer!

New Mexico is bekend om zijn adobe-bouwstijl, lage roodkleurige huisjes alsof ze net zijn weggelopen uit westerns. Zelfs de lokale Walmart en CVS waren gelokaliseerd in adobe huisjes. Heel schattig :) 's Avonds zijn we dan Santa Fe gaan verkennen. En hebben we de ouders laten kennismaken met de Haagen Dazs Milkshakes. Mmmmm.

 

 

 

 

Zondagochtend zijn we in daglicht nog es door Santa Fe gereden en dan ging het verder richting Taos Pueblo. Dat is een Indiaans dorpje, waar nog Indianen verblijven en hun zelfgemaakte voorwerpen verkopen. Je mag foto's maken, maar niet van de inwoners. Hoe die huizen zijn opgebouwd is eigenlijk heel raar. Het is precies een soort appartementsgebouw, met verschillende woningen bovenop elkaar, maar toch is het helemaal anders. Vriendelijke mensen ook. En leuke hondjes :)
 

 

 

Onderweg naar Pagosa Springs, waar ons hotel was, kwamen we het ene koe+ufo bord na het andere tegen. In New Mexico moet je altijd oppassen voor UFOs (cfr Roswell)

En dan hebben we ook onze eerste canyon gezien: Rio Grande Gorge.
 

Dan Pagosa Springs. Min of meer een "boerengat" waar niks te zien ging zijn. Dachten we. Bleek dat daar eigenlijk een ski-oord vlakbij lag, en dat er warmwaterbronnen aanwezig waren. We zijn daar 's avonds bij een Italiaan gaan eten en we hebben daar de lokale dienster op de hoogte gebracht van Belgische humor. Twas gezellig dus :)
 

Maandag was het dan even langs de warmwaterbronnen passeren om dan verder te gaan naar Cortez, met als tussenstop: Mesa Verde National Park. Mesa Verde is Spaans voor Groene Tafel. Het tafelstukje kan ik snappen (top van de berg), maar groen? Veel groen stond er niet echt zo op het eerste zicht... Daar hebben we onze jaarpas voor de NPs gekocht - die de toepasselijke naam America, The Beautiful heeft. We waren nipt op tijd voor de enige tour richting een hoogtepunt in Mesa Verde: Spruce Tree House. Laagseizoen heeft zn voor en zn na - bijna alle andere plekjes op Mesa Verde waren dicht en naar Spruce mocht je alleen met de gids... Even de snelheidsregels aan de laars gelapt en wij naar boven in onze niet-geweldig-goed-optrekkende Kia Sorrento.

Daar was net genoeg tijd om ons broodje op te eten en een bezoek aan het kleinste kamertje te brengen. Dan werden we met ongeveer 30 andere mensen begroet door een typische berg-gids. Zij ging met ons de steile wandeling naar omlaag maken om bij Spruce Tree House zelf een beetje uitleg te geven over waarom, wanneer en hoe die mensen daar toen leefden. Voor de mensen die niet mee zijn: Mesa Verde is ook zo'n rots waar Indianenstammen ongeveer 700 jaar geleden in woonden. Die gids was extreem boeiend. En dat zeg ik niet snel over een gids (ik vind altijd dat ik zelf beter kan gidsen :p) Maar ze gaf genoeg uitleg zonder saai te zijn, ze was relevant en het ging vooruit. Een mens naar mijn hart :) We kregen een beetje tijd daar aan Spruce Tree House en dan gingen we weer omhoog de steile berg op om onze trip verder zetten naar Cortez. Hier zaten we trouwens ineens al in Colorado :)
 

Rond Cortez waren ook nog enkele bezienswaardigheden waar we gezellig naar op weg waren. Halverwege veld en nog meer veld en een extreem klein wegje met absoluut geen mensen of huizen in de nabijheid, bleek dat we waarschijnlijk niet genoeg benzine meer gingen hebben om de ganse toer te kunnen doen. Dilemma: terugdraaien en een uur richting stad rijden om te tanken of doorrijden en hopen dat we ergens een tankstation vonden zodat we toch nog vanalles konden zien? De rationele passagiers van de auto beslisten om terug te draaien en te tanken :p en we hebben niet moeten duwen. OEF!

In Cortez was het dinsdag vroooeeeg opstaan! We moesten op tijd bij Four Corners zijn, om dan op tijd naar Monument Valley te rijden, om daar op tijd te vertrekken om voor 4u bij de Grand Canyon te zijn. 

Om 8am stonden we al bij Four Corners, het was zelfs nog niet open! Four Corners is de enige plaats in de ganse US waar 4 staten aan elkaar grenzen. (Philip, mijn baas, dacht slim te zijn door te stellen dat je vanop de Chattanooga 5 of 6 staten kan zien, maar toen i khem erop wees dat je ze ziet, maar dat ze niet aan elkaar grenzen, moest ie mij gelijk geven :p)

Er staat in Four Corners een plakkaatje in de grond, met dus Utah, Colorado, Arizona en New Mexico. We hebben die allemaal flink met elkaar verbonden en we zijn allemaal in 4 staten tegelijk geweest. Cool he :)

 

 

 

Dan snel snel naar Monument Valley. De weg van waar wij kwamen was wel heel impressionant. Vanaf een bepaald punt zie je in de verte dus Monument Valley. Bij elke heuvel die je overgaat, zie je het beter en beter. Prachtig zicht was dat. Toen ook ontdekt (Danku Tommy) dat vanop die weg de coverfoto van de USA Capitool Reisgids gemaakt is. Dus hebben we maar dezelfde foto getrokken :p

Monument Valley zit niet in de parkenpas, want dat is Navajo Tribal Parks ipv National. Maakte niet uit, we wouden erin. Zo ongelofelijk mooi. In het park zelf neem je een onverharde weg langs de monumenten. Again, met onze Kia Sorrento (die wel 4x4 moest zijn) was dat precies niet altijd even simpel :p Het hobbelde nogal. Maar een prachtig prachtig park. Een aanrader, staat op mijn lijstje van mooiste plaatsen :-)

 

 

We konden daar jammer genoeg niet heel lang blijven want we hadden nog de rit naar Grand Canyon voor de boeg. Onderweg zowel een bordje Colorado als Utah gepasseerd.

Toen we de afslag naar Grand Canyon namen, kwamen we eerst langs de Little Colorado River. Die is ook wel al heel mooi, en als je inderdaad op dat punt begint heb je een mooie stijging in verwachtingen wat betreft de Grand Canyon.

Ik had eerlijk gezegd niet zo'n geweldige verwachtingen van die Grand Canyon. Ok, grootste Canyon, meest bekende Canyon en DE plek waar iedere toerist in Amerika moest geweest zijn. Maar het zei me niet zoveel. Tot we daar waren.

Er zijn echt geen woorden om te beschrijven wat dat is. De Canyon is enorm, als je er bent met het vallen van de avond en dan overdag zijn de kleuren zo speciaal, zo mooi. Je kan enorm ver kijken. Er zit een gigantisch gat tussen waar jij staat en overkant van de Canyon, met daartussen de Colorado River, kleinere rotsen, lagen oude steen, ... Prachtig. Echt een prachtig stuk natuur. Hoewel er op zich naast de rotsen niet veel te zien is, kan je toch uuuuuuren doorbrengen met gewoon kijken naar hoe mooi dit is. Ik verplicht elke lezer van mijn blog tot een bezoek aan de Grand Canyon! You will not regret it!

 

Ons hotel lag in Tusayan, een dorpje ten zuiden van de Grand Canyon, in Arizona. Woensdag gingen we nog terug naar de Grand Canyon en we waren niet van plan daar heel lang te blijven, maar zijn er uiteindelijk toch ook weer 4-5u geweest. En papa had een punt: hoe luid Amerikanen of toeristen ook zijn, in de Grand Canyon sprak iedereen zachtjes. Er was een enorm respect voor dat Natuurlijke Wereldwonder. (Behalve die kerel die letterlijk zei: I don't understand why they call it the Grand Canyon. It's not that grand. - Waarbij gezegd moet worden dat hij toen onderweg was naar het centrale uitkijkpunt en waarschijnlijk nog niet veel gezien had :p) Ik heb daar nog het boek "Death in the Grand Canyon" gekocht, tot schande van mijn pappie (letterlijke woorden: Ik weet niet waar het is misgelopen dat mijn dochter zo'n lugubere boeken is beginnen kopen) Maar tis wel n boeiend boek! Mooi onderverdeeld in logische hoofdstukjes: Dood door n ongeval (van de rand vallen enzo), helikoptercrashes, bootongelukken in de Colorado River, moord in de Grand Canyon, ... Boeiend boeiend :)

Daarna gingen we verder naar Sedona, Arizona. Een plekje bekend als wegvluchtoord voor de hitte van Phoenix in de zomer, dit was een typisch Amerikaans vakantieplekje. Eentje waarop de oudertjes verlief geworden zijn. Centraal staan enkele grote roodbruine rotsen: Red Rock, Bell Rock en nog Rocks waarvan ik de naam niet weet. Daarrond ligt dan Sedona en Oak Creek. Oak Creek heeft ook een Canyon: Oak Creek Canyon (origineel he :p) en die is wel leuk om door te rijden. Naar het schijnt zijn daar in de zomer schattige kreekjes, waar de rode rotsen dan in weerkaatsen en dat moet een prachtig zicht zijn. In Sedona hadden we een beetje een fancy hotel. Inclusief uitzicht op Bell Rock. Donderdag zijn we gaan rijden rond Sedona. We hebben een oude mijn gezien, mooie huisjes en coole cactussen (Arizona = the place to be voor cactussen), we zijn ook gestopt bij Montezuma Castle. Dat is ook een "Cliff Dwelling" zoals Bandelier NM en Mesa Verde NP. Daar heb ik nog een hondje gered van een takje dat aan zijn pootje bleef hangen.
 

Daarna was er nog tijd om even aan het zwembad in het hotel te liggen. Ja, het was zoooo'n mooi weer :) En dan zijn we richting centrum gegaan om de schattige winkeltjes eens te bekijken. Na het souvenirshoppen zijn we dan gaan eten in een Steakhouse, waar we bediend werden door Ben, een echte cowboy: hoed, jeans, hemd, boots EN de revolver. Ik vermoed nu wel dat die vals was, maar toch :p We hebben daar ratelslang en das-cactus (badger cactus = een soort cactus) gegeten als voorgerecht en dan bizon als hoofdgerecht. Njammie!

Vrijdag verlieten we Sedona om langs de Route 66 naar Petrified Forest NP en Painted Desert NP te rijden. Die Route 66 is niet op alle plaatsen meer te volgen, dus moesten we op en af de autostrade. Maar wel heel leuk, zo die typische tankstationnetjes, hotels, garages, ... te zien.
 

We zijn ook langs Meteor Crater gepasseerd. Daar is 50 000 jaar geleden een meteoriet neergestort van ongeveer 30-40m diameter. Twas eentje met nikkel en ijzer in. In de krater zelf zou je de ganse Downtown regio van San Francisco kunnen stoppen. Twas enorm groot. En twas er enorm winderig :p Er lag ook een stukje van de meteoriet. Wel heel boeiend. De mens die er werkte en die een beetje uitleg gaf, was ook heel interessant. En flinke Tommy wist ook het verschil tussen meteoor, meteoriet en meteoroide. De astronauten hebben hier hun Apollo missies ook geoefend, omdat door de impact van de meteoriet het materiaal in de grond eigenlijk omdraait. De onderste lagen worden de bovenste lagen. En dat is op de maan blijkbaar ook zo. (Als mijn uitleg niet volledig wetenschappelijk correct is, vergeef mij :p)
 

Na de middag kwamen we dan aan in Petrified Forest en Painted Desert. Dat is blijkbaar hetzelfde park. Petrified Forest zijn versteende boomstronken en Painted Desert zijn precies gekleurde rotsformaties.

We reden eerst naar Painted Desert, omdat we precies de boomstronkjes niet vonden. Painted Desert is heel mooi. We waren daar ook rond 4pm, en dan kregen de rotsen een paarsige kleur. En ze waren ook roos, beige, bruin, ... Mooi!

Dan snel snel naar de boomstronkjes en dat was ook wel cool. Ongelofelijk hoe een boomstronk in een steen kan veranderen. In de boomstronken zaten vroeger quarts kristalletjes, maar die hebben de geldwolfjes er al uitgehaald. Toch zie je op de boomstronken nog prachtige kleuren: gele, bruine, paarse, blauwe, groene lijnen. Heel uniek.
 

Zaterdag ging het dan terug naar Albuquerque :(de vakantie ging veel te snel voorbij. We zijn onderweg nog langs Petroglyph National Monument gestopt, maar dat vond ik eerlijk gezegd nogal teleurstellend. Een hoop zwarte rotsjes waar mensen jaaaaaaaren geleden tekeningetjes in gemaakt hebben. Er stond ook veel wind en er was geen echt wandelpad op de rotsen, dus dat was nog wel een beetje avontuurlijk.

We zijn ook langs "lava beds" gereden, wat ik niet anders kan vertalen als lavabedden. Lavagesteenten? Hoopjes zwarte rots dat dus vroeger lava was :p Onze weg ging ook verder langs de legendarische Route 66.

 

 

's Avonds zijn we nog gaan winkelen in de Mall en hebben we een gezellig Chinees avondmaal als afsluiter gedaan.

Zondag moesten we er vroeg uit om de vlucht te halen. Papa & Daniella gingen inchecken, daarna Tommy onze valies. Daarna nam papa zijn handbagage terug in de auto en hij en Tommy gingen de auto terugbrengen, terwijl Daniella en ik op de luchthaven al gingen wachten. Je ziet het al komen? Na een kwartier komen onze mannen terug. Evenwel zonder papa's rugzak. Dus wij: Waar is de rugzak? En papa: die hebben jullie? Niet dus. Zij terug naar het autoverhuurbedrijf. Daar hadden ze de auto al verplaatst en toen ze hem vonden bleek het de verkeerde te zijn ... Enfin uiteindelijk toch met rugzak op de luchthaven aangekomen en we waren klaar voor de trip naar ATL :)

In Atlanta zijn we dan nog gezellig iets gaan eten met ons viertjes: Maggiano's. Daar namen we per koppel de Meal For Two. De mensen die al geweest zijn zullen dit wel kennen, voor de anderen is dit heel simpel: je neemt per koppel 1 voorgerecht, elk een hoofdgerecht en 1 dessert voor een idioot lage prijs van 40 dollar. En dan mag je ook een hoofdgerecht per persoon mee naar huis nemen. Bij ons was er iets misgelopen, want ze waren vergeten ons voorgerecht te brengen. De manager is zich 2x komen verontschuldigen, de dienster ook en ook de meneer die het eten bracht. Dan kregen we nog een uitleg over waar het was misgelopen. In Belgie zou er nooit zoveel moeite aan gespendeerd zijn, maar goed :p En toen kwam de rekening. Door hun foutje kregen we nog es 50% korting. You gotta love America!

Dan hebben we met pijn in het hart mn lieve ouders weer afgezet op de luchthaven en na de gewoonlijke huilbui waren we weer klaar om ons gewone leventje op te pikken.

Het gewone leventje, dat is jammer genoeg met een Tommy die veel weg is. Maandag was het al van dat: Mexico tot zaterdag :( Boe hoe hoe.

Gelukkig zijn er nog fijne dingen om naar uit te kijken: volgende week Thanksgiving dat we in Miami en de Keys gaan vieren, we plannen een LA Clippers match op 4 december,  Michiel komt vanaf 15 december en dan is het tijd om EVENTJES TERUG NAAR HUIS TE KOMEN !!!!!!

Liefs,

Sara